Ik heb er nooit gevoetbald. Bij mijn komst in Silvolde had ik mijn korte sportieve periode al lang achter de rug. Ik zette mijn eerste stappen op De Munsterman met de telg, die, tot mijn verbazing, aangaf op voetbal te willen. Uit ervaring van zijn vader kon hij niet putten. In de provinciehoofdstad was ik keeper van de C3 van de oudste club van de stad.

Na de winterstop maakte ik de switch naar korfbal. De reden van deze opmerkelijke overstap waren opspelende hormonen. Ik was verliefd op een korfbalmeisje en het gemengd sporten trok me wel. Er was mij ook stellig verzekerd dat gezamenlijk douchen erbij hoorde. Dat bleek tot mijn grote teleurstelling niet zo te zijn en dat was het einde van mijn sportieve carrière.

De zoon voetbalde een jaar of tien in het zwart-wit en ik was langs de lijn erbij. Ook op zondagmiddag bij het eerste elftal. Evenzeer nadat junior met jarenlang knieleed de sport vaarwel had gezegd. Ik maakte de opkomst van het eerste elftal tot en met de hoofdklasse van dichtbij mee. Dichtbij is voor mij een plek achter het kantinedoel.

Niet op de tribune, die ik bij de realisatie nog mede gesponsord heb. Nee, achter het doel. Is het daar goed toeven? Nou nee, wind en regen hebben vrij spel. De zon staat altijd laag recht in je gezicht te schijnen. Maar schouder aan schouder hoor je van alles. Niet alleen aanmoedigingen, gejuich en gemopper over het spel van onze jongens. Ook worden de belevenissen van de voorgaande zaterdagavond nog eens besproken. Kortom: intermenselijk contact. Wie laat er een scheet?

Van het laatste dorpsnieuws, roddel en achterklap ben ik al weken verstoken. Het was altijd mede een reden om op zondagmiddag De Munsterman te bezoeken. Het voetbal was natuurlijk de hoofdreden. Laat er geen misverstand over bestaan. Hoe je je soms ook ergert. Hoe de zenuwen ook toeslaan in de slotfase en je niet meer durft te kijken. Vooral als we de toss hebben verloren en de tweede helft vanaf de kantine spelen. Bij winst of verlies is het altijd gezellig in de derde helft in de kantine, waar je de longen uit je lijf schreeuwt om je verstaanbaar te maken tegen je buurman. Waar je vriendelijk kletst met de supporters van de tegenstander of je het meent. Maar De Munsterman zit op slot. Hét moment om heimwee te hebben. Volgend seizoen mogen we hopelijk weer. Ik kan niet wachten!

• Vorige
• Volgende